Scheurblik en romantiek

In het Louwman Museum in Den Haag is deze zomer een de McLaren expositie te zien. Met ‘zeldzaam veel’ wagens uit particulier en museaal bezit. Fraai, al die blitse snelle wagens bij elkaar.

In een ruimte waar voetstappen echoën zoals in een kathedraal. En waar mensen op gedempte toon met elkaar praten. Hoe zou hier het motorgeluid van deze scheurmonsters klinken?

Verderop in het museum is de meer permanente expositie, met oude modellen en heel speciale ontwerpen. En verhalen, die net zo goed tot de verbeelding spreken.

De grote broer van deze zwanen-auto heeft lichtgevende zwanenoogjes, een waterstraaltje uit de snavel om de weg schoon te spuiten, borstels bij de wielen om olifantenpoep eraf te vegen en een achttonige claxon (aangesloten op de uitlaat, is als een orgel te bespelen vanaf de achterbank). Om het feest compleet te maken kun je achteraan ook een witte kwak op de weg laten vallen. Het kleinere exemplaar op deze foto is een elektrisch (golf?)karretje voor ’t eigen terrein. Dat heeft al die extra foefjes niet, maar wel een kek koppie. De wagens waren van een steenrijke (indiase) magnaat, besteld om het establisment te shockeren. ‘Dat is wel gelukt,’ vertelt het bordje.

Een suppoost vertelde hoe de oudste Toyota ter wereld – de AA – naar Den Haag was gehaald. De oldtimer moest het niet hebben van zijn looks. Tussen de scheurmonsters en het blinkende blik van beroemdheden viel het dofgrijze AA’tje uit de toon. Maar het verhaal was trots. Smeergeld en jongensboek-avontuur. De suppoost vond de wagen in de collectie passen. Want “mensen komen hier niet voor de techniek, maar voor de romantische verhalen”.

Zouden de moderne McLarens over een eeuw ook nog museumstukken zijn? Dat hangt natuurlijk af van wat de eigenaars in deze tijd voor elkaar krijgen. Want auto’s zijn maar dingen. De verhalen over hun baasjes, die vertellen we door.

Sybren Visser maakt fotoreportages met een speciaal oog voor het ‘verhaal’ bij de plaatjes.