Bloemendonor
Ik zag bij een crematorium de prachtigste bloemen. Vakkundig samengevoegd tot kostbare uitingen van gemis, liefde of verdriet.
Daar lagen ze, alle kleurige bloeiers die – pas nog, toen ze fris waren – luister bijzetten aan een afscheidsceremonie. Nu verpieterden ze op de stoep van het crematorium.
Ze lagen gesorteerd per dag. De bloemstukken van die ochtend waren nog behoorlijk. Die van twee dagen eerder begonnen te hangen en verkleuren. Sommige stukken van vijf dagen oud werden domweg lelijk.
Na een week vol donordiscussies in de media kwam als vanzelf de vraag op ´hoe ik dat zou willen´. En ik dacht: ik wil graag dat er veel bloemen zijn bij mijn uitvaart. En dat ze ná de crematie plechtigheid weer aan de gasten worden gegeven. Ik vind het mooi als rouwenden een bloem of boeket mee krijgen (dat ze niet zelf hebben uitgezocht). Als hart onder de riem, gekregen van een ander – via mij.
Overigens wil ik wel donor zijn, maar pas op het moment dat mijn dierbaren in alle rust afscheid hebben kunnen nemen. Ik wil geen gejaag bij mijn sterfbed, omdat mijn nabestaanden hier nog vele jaren op zullen moeten terugblikken. Dus pas als zij voelen “het is goed,” is het goed.
En – als ik dan toch wat wensen uiteenzet: ik ga eerst nog een hele tijd genieten van al mijn naastbestaanden, de schoonheid van de natuur en de heerlijke ervaringen die het leven biedt. Ik wil nog een hele tijd mee.
