Arco en De Munnik

Twee dagen terug plaatste ik een foto online van een pianist aan de vleugel van station Utrecht Centraal. 

Een duif wandelde door de hoek van het beeld. “Je talent delen geeft vleugels”, schreef ik eronder.

Een dag later zat Arco op diezelfde kruk. Hij zag de foto en dacht “Daar wil ik ook zijn”. En dus spraken we af. Het werd een spontaan uur met muziek, creatieve invallen en veel lol. Het werd spelen, voor ons beiden.

Arco zet mensen graag aan het denken. Over zichzelf en hoe hun gedrag zich verhoudt tot dat van anderen. Dat doet hij aan de hand van een landkaart van MapsTell: De wereld van Verschil. Hij legde een kamergrote mat bij de vleugel en knoopte gesprekjes aan. Als vanzelf bleven mensen staan kijken.

Diezelfde avond zat ik in een theaterzaal bij Paul de Munnik. Hij is (“Nieuw!”) solo gegaan als muzikant. “Om het voorgaande even samen te vatten: ik werd geboren, toen zat ik in een duo, en nu ben ik solo.”

Voor Paul de Munnik stond ik 30 minuten in de rij. En zat ik 30 minuten in de zaal, met zo’n 100 man. Hij kreeg ca 6.000 minuten aandacht. In Utrecht CS waren Arco en ik al blij als één iemand drie minuten bleef staan om het liedje uit te luisteren.

Als er een lineair verband bestaat tussen aandacht en plezier (‘meer aandacht krijgen = meer plezier beleven’), zou Paul de Munnik tweeduizend keer zoveel lol hebben beleefd aan zijn avond. Helemaal voor hemzelf (omdat hij het niet zijn zijn oude duomaatje hoeft te delen). Arco en ik moeten de kortere aandacht van minder mensen nog met elkaar delen ook.

Toch zag ik aan Arco meer plezier bij onze spontane duo-actie, dan aan De Munnik aan zijn voorgekookte solo programma.

De meerwaarde van ‘je talent delen’ zit hem in ‘het samen wat leuks doen met ieders talent’. Het is een wereld van verschil.