Sprookjesland

In de Efteling is het helder. Zodra je er naar binnen gaat, ga je ermee akkoord dat je een wereld in loopt waar je niet alles zult begrijpen. Je accepteert dat er zaken zijn die het verstand te boven gaan. Elfjes bestaan echt. Kijk maar: deze schommelt in een bloemenkrans.

En draken en reuzen bestaan ook. Ze zijn gevaarlijk, maar als de reus slaapt, kun je zijn laarzen uittrekken. Een simpele list en je bent veilig voor het gevaar.

Een boom vertelt verhalen uit de lange geschiedenis van het bos. Hij praat echt met de kinderen. En er zijn kikkers die water spuwen en met gouden ballen spelen.

Dwergen bestaan en Sneeuwwitje ligt in een glazen kist te slapen. Kijk maar, dan zie je dat het zo is.

En… er is een klein jongetje, zo klein dat hij nog niet goed zelf kan blijven zitten. Maar als je maar goed achter hem wegkruipt, ben je zelf niet op de foto te zien en zit het kindje voor het nageslacht heel zelfstandig te wippen op een heuse Eftelingse zingende paddestoel.

Het kan allemaal, de kunst is ervan te genieten zonder het te willen snappen. Kunnen we zo’n afspraak niet ook maken bij het uitwandelen van het sprookjespark?