De lachende overlever
Dit is Clowntje Wipmeneer. Hij komt uit Praag. Vriendin S had hem voor ons meegenomen als kraamcadeautje. Hij is nu al bijna zes jaar.
En al is hij gemaakt om te schommelen, hij had vast niet verwacht in zijn houten bestaantje zoveel deining mee te maken. Alle jaren heeft Clowntje Wipmeneer voor mijn raam gehangen. Voor de verhuizing in Utrecht, en na de verhuizing in Houten. Als het kerst is, mag hij in de kerstkrans zitten, tussen de lampjes. En als ik een nieuwe lens heb voor mijn camera, mag ‘ie meespelen in de tuin.
Zijn neus is er afgevallen. Die is natuurlijk vakkundig gelijmd en sindsdien is er een soort snottebel zichtbaar. Zijn schommel is aan beide kanten al eens gebroken. Plakband en lijm houden het mannetje nu bijeen.
Hoe leuk ik hem ook vind, zijn waarde dankt hij niet slechts daaraan. Ook zijn historie begint mee te tellen. Hij hoort er bij, en heeft het zelfs – wie wil nog meer bewijs – geschopt tot de Google Streetview-foto.
Als klap op de vuurpijl is hij ook doorgedrongen tot de Flickr-fotocollectie van Frodo. We zouden op een zomerdag gaan fotograferen, maar troffen het niet qua weer. En dus belandden we binnen, achter Clowntje Wipmeneer.
Wipmeneer overleefde relaties, zag hoe ik van baan wisselde en mijn vriend Frodo verloor. Hij zit er soms wat stilletjes bij. Veel om over na te denken. Maar hij blijft lachen.
