Etenstijd

Als het regent komen er kikkers tevoorschijn. Ze kruipen van onder grote groene bladen van de planten in mijn tuin, of komen tevoorschijn uit het vijvertje. In elk geval zijn ze er ineens en springen over het tuinpad.

Als ik tijd heb pak ik dan graag mijn fototoestel. Dan lig ik plat op mijn buik in de keuken, camera met enorme lens zo plat mogelijk op de grond.

Een keer heb ik door de lens een kikker zien eten. In mijn eigen tuin! Dat ging allemaal heel erg snel. De bewegingen leiden tot vegen in de foto. En misschien zie je niet eens meteen waar je naar kijkt… maar ik vind het een heel bijzondere serie geworden. Het begint ermee dat de kikker zit te loeren. Naar een regenworm die zich totaal onbezorgd een weg baant over de natte tegels. Onhoorbaar sloeg de laatste minuut van de worm.

Ineens slaat de jager toe. Wat volgt mag niet eens een worsteling heten. De worm probeert verzet te bieden maar is geen partij voor klauwtjes en bek van de kikker.

De regenworm maakt geen schijn van kans. In zijn geheel wordt hij naar binnen gewerkt. De kikker gebruikt daarbij zijn voorpootjes om het voedsel de goede richting op te sturen.

Geen idee of de worm met z’n kop vooraan wordt verslonden, of met z’n staart vooraan. Vind het wel een grappig idee dat hij hier met zijn kop naar buiten zit. Nog even rondkijken naar de wereld, en dan de donkerte in.

Ze hebben wat leuks, die lelijke glibberige groene beesten met hun ogen bovenop hun kop. Ook al zijn ze dan vies, koud, en eten ze wormen, en ook al zijn ze niet behaard, knuffelbaar of vangbaar. (Over dit laatste is mijn kat het trouwens niet met me eens. Hij vangt er – soms – wel eentje.)

Het simpele feit dat ze er zijn maakt het in de tuin gezelliger. Dus zelfs kille regenworm-etende kikkers dragen bij aan de gezelligheidsindex van mijn tuin.