Focus

Ik baan mij een weg door een mensenmassa. Overal om me heen lopen mensen die interessant zouden kunnen zijn om nader te bekijken. Razendsnel schieten mijn ogen langs alle gezichten.

Best vermoeiend om te doen. Want al die gezichten vertellen een verhaal. Achter elk van die façades schuilt een verleden. Elke blik is toch op zijn  minst een interpretatie waard. Elk mens aandacht.

Dat houd ik niet vol. En dus doe ik hetzelfde als een fototoestel doet. Ik focus. Op bepaalde mensen in de massa, of op een doel. Ik kies ervoor om niet alle blikken te willen vangen, om niet alle mensen te willen zien. Langs sommige mensen kijk ik heen. Ook al gaan ze voor me staan.

Terwijl ik tussen ze door loop, probeer ik zo min mogelijk mensen op de tenen te gaan staan of aan te stoten. Daartoe moet ik ze waarnemen (en richting bepalen, snelheid inschatten, bedenken of ik opzij moet stappen) en daarna gauw geen verdere verbinding met ze zoeken. Die mensen houd ik bewust onscherp.

Soms loopt er iemand door mijn beeld die ik wel volg. Iemand die – al dan niet bewust – mijn aandacht weet vast te houden. Voor even. Soms door wat hij of zij doet, en soms door wat ik in die persoon zie. Bewust stel ik scherp, zo nodig zoom ik in.

Als ik op zo’n moment mijn camera in de hand heb, maak ik een foto. Dan kies ik ervoor om wat ik in die persoon zie, ook echt vast te leggen. Ik kies het kader waarbinnen ik de persoon tot zijn recht vind komen. Ik focus. En vervolgens wacht ik dan een goed moment af. In de tijd die daaraan voorafgaat, (soms seconden), ga ik helemaal op in hem of haar. 

Lang niet altijd is het resultaat een mooie foto. ’t Beeld kan onscherp zijn, bijvoorbeeld door condens op de lenzen, of toch teveel beweging van mij. De uitdrukking van de gefotografeerde kan ongelukkig zijn. Of de ogen dicht terwijl ik ze open wilde zien.

Maar al lukt er geen enkele foto; het zo naar mensen kijken alleen al is erg leuk om te doen.