Zakelijk instinct

Ik fotografeerde een buikdansles-cursuspresentatie van een vriendin. Zij speelde mijn foto’s ook door naar haar docente. En nu hoor ik dat zij ze graag op haar promotiemateriaal en site wil gaan gebruiken.

De docente biedt me aan om ook naar mijn site te verwijzen als ik dat leuk vind. Ik stuur haar een mailtje terug. Leuk dat je ze wilt gebruiken! En: “Vind jij zelf, gezien het gebruik dat je van de foto’s gaat maken, dat een vergoeding redelijk is?”

Dat principe ‘betaling naar waarde’ hoorde ik laatst vanuit de hoek van #durftevragen. Deelnemers betalen na afloop van een workshop wat ze de workshop eigenlijk waard vonden. En daar kan de workshopleider goed van rondkomen. Ik vind het wel een prettig uitgangspunt. Zaken doen is prima, maar alleen (of vooral) als beide partijen zich er prettig bij voelen.

Overigens: mijn dochter vond het daar helemaal geweldig. Zij had ook een fototoestel mee (ze was pas vier!) en zat de hele voorstelling te fotograferen! Ze deed het heel serieus, liet me steeds even de fotootjes zien. “Kijk ‘ns, papa!” Een fotografe in de dop.

Klik hier voor de site van de buikdanseres. En kom daar over een paar dagen terug, want dan is de nieuwe site gelanceerd.

Update: docente mailt een voorstel voor vergoeding…. ik kan er inderdaad niet van leven, maar een lekker ijsje eten met mijn dochter kan wel!