De echte fotograaf

Ze hoefden niet over hun rolverdeling te discussiëren. Hij maakte de foto, en zij mocht erop. Soms. Hij was immers de fotograaf. Het montere grijze stel wandelde langs de vijver in het park.

Aanvankelijk hoorde ik ze vooral. Ik steunde tegen een hekje langs het pad waar zij ook liepen, en was in de weer met mijn eigen camera. Die camera viel meneer ook op: zijn speeltje was beduidend kleiner dan het mijne. Hij wilde bescheiden afwachten tot “de echte fotograaf”  klaar was. Dat duurde niet lang. Een wolkje schoof voor de zon.

Ik zag hoe ze probeerden om een mooie compositie te maken en adviseerde ze om wat meer mijn kant op te komen. “En als u dan even wacht op de zon, heeft u een regenboog in de achtergrond.”
Verlekkerd keek de man me aan. “Echt waar?”

Pas toen ik aan de andere kant van het park was – het stel was nog aan het spelen bij het water – bedacht ik dat ik ook had kunnen voorstellen om hen samen op de foto te zetten. Met regenboog en al, op hun kleine cameraatje. Als ik dat had gedaan, dan was ik pas echt een echte fotograaf geweest.