Sonsbeek

In Park Sonsbeek is het op een zomeravond goed toeven. Ik had afgesproken om er met J een concert bij te wonen, maar was te vroeg. Er zijn vervelender plekken om op een blind date te moeten wachten. 

Nu, na afloop zoeken herinneringen hun plekje. Het 1e Strijkkwartet van Schubert (prachtig! Klik hieronder voor een voorbeeld – en lees dan verder) vermengt zich met het geruis van de beek en de fontein. En een zachte vrouwenstem die de naam uitspreekt van haar tweede, die door haar was ‘geofferd’ om voor de eerste een waardiger bestaan te creëren.

Ze zitten in grote getalen in mijn camera: de mensen die ik heb zien genieten van het zomerse begin van een weekend. Een man oefende sprongen uit de vechtsport, nadrukkelijk in het zicht van jonge vrouwen die een gesprek voerden. Zij leken hem niet te zien. Zo boeiend was hun gesprek.

Het beeld van de jonge acrobaat op weg naar de landing – op twee voeten – vermengt zich met de voorstelling van een dreumes, na een val van enkele meters. Pa, versuft door drugs, had haar laten schieten. Zulke incidenten waren er vaker. Hoe een verslaving een gezinsleven vernietigt. Na elke afkickpoging was hij snel opnieuw verslaafd. En net op het moment dat ze er een definitieve streep onder wilde zetten, was ze opnieuw zwanger. Wat doe je dan? J had gekozen voor haar eerste dochter. Omdat ze voelde dat zij – alleen – er niet genoeg voor beide kinderen zou kunnen zijn.

Er was die mooie dame, die koos voor de rust van het onder een boom een boek lezen. Ongestoord. Picknickmandje mee. Kleed. En een boek. Schoenen uit, lekker met blote voeten in het gras. Maar hoe heerlijk ook deze wereld was, zij was in een andere, de wereld van haar boek. Dat zij de wereld van de wandelaars – en ook de fotograaf – verrijkte, had ze niet in de gaten. 

Zo ongeveer moet J er in haar vakantie ook bij hebben gezeten. Op een dinsdag het plan opgevat, op een woensdag gegaan. Kind mee, tent mee. Boekje mee. Ze genoot ervan. Kind niet minder. Ze hadden echt tijd en aandacht voor elkaar.

Die oude mevrouw. Bij wie de eenzaamheid minder idyllisch aandeed dan de schone lezeres. Met haar uitklapbare wieltjes schuifelde ze van bankje naar bankje. Ze nam zich voor om bij elk bankje intens te genieten van het uitzicht. Zodat ondertussen haar lichaam weer even op krachten kon komen voor de volgende wandeling. Nee, ze dacht niet aan aftakeling. Ze was nu buiten. In een mooi park. Met een fijne zonneklep op haar hoofd. Dat kleine meisje in de verte was niet haar kleinkind.

Van de alleenstaande gescheiden ouders – zo vertelt J – is de overgrote meerderheid vrouw. De gescheiden vaders slagen er vaak wel in om een nieuwe partner te vinden. Voor moeders is dat significant lastiger.

Die twee jonge geliefden, die al zoveel stappen hadden gezet om nu zo dicht bij elkaar te kunnen zijn. Op koperen teelballen zaten ze. Dat er anderen waren, dat deerde niet. Want dat ze samen waren, daar ging het om. En dat het op een latere leeftijd, met een verleden waarin kinderen een speciale rol spelen, niet meer zo vanzelfsprekend zou zijn om nieuwe contacten te leggen, dat was voor hen niet relevant.

Maar al die stappen worden – doordat er kinderen zijn – wel wat bemoeilijkt. Zelfs als ze te jong zijn om er echt wat van te vinden, dan toch hebben ze al een leven. Een school. En een andere ouder met recht van spreken. En behoefte aan regelmaat en zo. We geloven wel dat je dat voor de echte grote liefde ware allemaal voor lief neemt en organiseert. Maar wie dat niet is, of niet meteen, komt niet zo makkelijk zo dichtbij.

Vier mannen hadden geen vrouwen nodig om zich in goed gezelschap te weten. Ze zaten als de heersers van de jungle bij de grote waterval te trommelen en hadden het goed.

Een bijzondere ontmoeting zou het worden, en dat was het ook. Als we het bezoekerscentrum van het park worden uitgezet, is het getrommel verstomd. De violen opgeborgen. Het licht uit.

Over een vervolg reppen we met geen woord. We zien het niet. In die zin bleef de date blind.