Een tuin

 
Meneer en mevrouw S moesten verhuizen. Het lukte hen – volgens hun kinderen – niet meer om nog vijf jaar voor zichzelf te zorgen. Zo waren ze ingeschreven voor een plek in een verzorgingshuis. En nu waren ze aan de beurt. Binnen een week moesten ze erin, anders verloren ze hun recht op de plek.

Missen
Ze zouden hun tuin zo gaan missen, wist hun buurvrouw, die vriendin van mij is. Van haar kwam het verzoek – we hadden er al eens over gebrainstormd: Kon ik niet eens langskomen om wat foto’s van die tuin te maken. Terwijl zij in de tuin praatte met de oude meneer S, ging ik op mijn knieën door hun trots. Waar de komende weken nog veel meer tot bloei gaat komen. Het plan van de vriendin is om de foto’s in een boek te zetten. Met ook foto’s van de mensen in de straat. En foto’s van die straat uit alle seizoenen. Ze heeft zelf nog mooie straat-winterfoto’s.

Opschieten
’t Is erg de vraag of de foto’s voor meneer nog op tijd gaan komen. In een paar verdrietige dagen takelde hij snel af. Dronk niet, en toen weigerden zijn nieren. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht nog voordat de verhuizers kwamen. Mevrouw sliep de laatste nacht in hun huis alleen. En ze sliep de eerste nacht in hun nieuwe huis ook alleen. Zal hij dat nieuwe huis nog zien? Zullen ze elkaar nog zien?