Aapjes kijken

De BBC maakte weer een geweldige natuurserie. Met robot-dieren infiltreerden de makers van ‘Spy in the wild’ in groepen wilde dieren.

Achterliggende gedachte: zonder verstorende werking van camera’s gedragen wilde dieren zich veel eehm… natuurlijker. En dus werden dieren nagebouwd om hun gedrag onopvallend te kunnen filmen.

Gefascineerd keek ik deze week naar een Nederlandse vertaling bij de NPO. Ik zag rouwende apen (ze hadden het robotaapje laten vallen en dat lag nu bewegingsloos op de grond – de groep dacht dat het beestje dood was), een schildpadmannetje dat de robotschildpad verkrachtte en pinguins die elkaars nest plunderden om de gunst van vrouwtjes te winnen. Een commentaarstem duidde het gedrag en zo werd het dierlijke gedrag bijna eehm… menselijk.

Mensen gedragen zich ook anders, wanneer ze zich onbespied wanen. Toch? Met de ontwikkeling van robots zie ik nieuwe (commerciële?) programmaconcepten ontstaan. Meekijken in groepen die geen camera dulden: hechte gemeenschappen rondom geloof, motorfietsen of studentenleven bijvoorbeeld. Al maakt deze aflevering van Spy in the Wild me meteen duidelijk wat we dan eigenlijk zouden doen: aapjes kijken. Gelukkig zijn mensen een stuk alerter op wie er in hun groepen meekijkt.

(De foto maakte ik in een dierentuin. Met mijn camera viel ik niet op tussen de andere toeristen)