Dagje Schiphol
Vandaag viel mijn vrije dag gelijk met die van mijn dochter. Wij gaan dan graag samen naar Schiphol: vliegtuigen fotograferen. Allebei een camera, allebei plezier.
We zagen onder meer een Airbus A380 landen, voor ons het hoogtepunt van de dag. Juichend stonden we bij de spottersplek. Wat hadden wij een geluk om dit mega-toestel te zien aankomen. En dan hadden we er ook nog eens allebei goeie foto’s van.
Deze foto bezorgt mij dan ook een brede glimlach op het gezicht. Voor ons is Schiphol louter leuk. De herrie nemen wij, dagjesmensen, op de koop toe. En dan toeren we blij naar huis.
Omwonenden zitten er aan vast. Zoals in deze drie huisjes bij Boersingheliede. Tussen mij en het drietal lag een forse moestuin. Hoge bomen en een vaart langs het huis. Erboven een aanvliegroute met elke twee minuten een stalen vogel. Elke twee minuten een geraas dat het onmogelijk maakt een radioprogramma te volgen of een gesprek te voeren. En dat, als de wind een beetje tegenzit, elke dag, lange uren lang.
Als ik niet doof was, zou ik er gek worden, dacht ik. Zouden alleen mensen met een slecht gehoor het daar uithouden? Blind waren ze in elk geval niet. Bij thuiskomst kom ik erachter dat ik als fotograaf de aandacht had getrokken van de persoon achter het linkerraam.
Hoorde deze bewoner hetzelfde bericht op de radio als ik? Toestemming voor de groei van luchthaven Lelystad – inclusief laagvliegroutes af en aan – zou er niet komen voordat de Minister alle feiten en onderzoeken op tafel heeft.
Ik zou het menselijk vinden als de Minister zich niet enkel blind staart op vriendelijk lachende en zwaaiende tulbandmannen en bladgouden letters, maar ook gaat praten in deze witte huisjes.