Diversiteit bedreigd
Zo verschillend als de dieren in de vlinderkas, zijn ook de mensen die er komen kijken. Nog wel.
Verschillend in leeftijd, van een meiske van drie (“zullen we nu weer naar heel veel andere diertjes gaan kijken opa? Ja?”), tot een dame van voorbij de tachtig (“kijk hij zit op mijn looprek”). 
Een vader en puberzoon speelden ‘wie weet het meest van de vlinder’ en wisten verrassend veel. Een vrouw met een zoomlens op haar camera wist alleen dat ze – meestal – op afstand blijven. Gelukkig maar, want: “ik ben bang voor ze.”
Wat iedereen in de vlinderkas gemeen had, was een vorm van ontzag voor deze natuurlijke pracht. Of zoals een studente het benoemde: “Hoe krijgen ze het voor elkaar, met grote vleugels wapperen, en dan toch zo elegant zijn.”
In de auto er naartoe hoorde ik een radiocolumn over massa-uitsterving. Met méér diersoorten is het slechter gesteld dan wetenschappers tot nu toe dachten. Columnist Pieter Derks deed er luchtig over, we gaan allemaal dood. Derks moet tijdens zijn vakantie eens gaan kijken in zo’n vlindertuin. En zich verwonderen over de prachtige vlindersoorten die er zijn. Zolang het nog kan.
