Stilte

De ene stilte is de andere niet.

Op een plek als deze – een rietkraag bij de Friese meren – verwacht je stilte. Op een tribune van een voetbalstadion vervreemdt die juist.

De sereniteit die bovenstaande foto uitstraalt, is niet in overeenstemming met de werkelijke situatie: vlak achter mij raasde de snelweg van Lelystad naar Joure.

Op de voetbaltribune zonder mensen was het juist vreemd stil. Twee medewerkers die met elkaar spraken op de grasmat, waren tot bovenin het stadion te horen.

Hoe ergerlijk geluid kan zijn, weet men in Houten heel goed. Hier woedt al jaren een discussie over de herrie van windturbines. Gezinnen liggen wakker en de gemeenteraad zoekt nog altijd naar een oplossing.

Dat ook stilte oorverdovend kan zijn, hoorde ik van een man die vanuit de Randstad naar het Friese platteland verhuisde. Ineens hoorde hij hoe veel verder het geluid daar draagt. Een auto hoor je drie kilometer verderop rijden. Je hoort een kerkklok slaan. Een hond blaffen. Het gerommel in de schuur van de buren. Stalgeluiden.

Jaren bracht ik zomervakanties door op een camping in de Cevennen. Vele duizenden krekels maakten daar een schreeuwende herrie. ’s Avonds was het er zo stil, dat je brommers vele kilometers weg in het dal kon horen rijden. En toch ervoeren we er een weldadige rust en sliepen we goed.

Zouden wij die stilte hebben gewaardeerd vanwege onze vakantie-state of mind?