Draadloos?

Waar ben je met je aandacht?

Richt je al je energie via een apparaatje op een proces ergens ver weg? Probeer je bij te sturen, mee te praten, kortom er te zijn?

Maar waar ben je eigenlijk? Zie je nog wel waar je loopt?

Onbereikbaar voor wie naast je staat word je – althans dat hoop je – kilometers ver gehoord.

Is dat echt waar je wilt zijn, nu?

Ik zie het haast als een gevangenschap. Verblind door zaken elders zie je niet meer waar je bent. Bovendien vormen we een sociale enkelband: van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat is er wel iemand buiten die je gangen volgt.

Hoezo draadloos? Hoezo vrij?