Gevoel voor verhoudingen

Maakte op deze frisse voorjaarsdag een wandeling door het speelbos Nieuw Wulven, bij Houten.

Mijn aandacht werd getrokken door een groepje mensen dat zich met een jonge labrador vermaakte bij een bosvennetje. De hond kwam net uit het ondiepe water met een stuk hout in zijn bek. Liep ermee naar een meneer die het stuk hout pakte, en weer in het water gooide. Met grote sprongen plonsde de hond in het water, gauw achter de stok aan.

Een meisje, amper groter dan het dier, schaterde het uit. Pakte ook een stuk hout en gooide het in het water. Het viel vlak naast de labrador, die net zijn buit zou gaan terugbrengen.

Maar die bleef even staan. Nu was er een extra uitdaging. Nog een stok! Leuk! Het jonge dier probeerde het tweede stuk hout ook te pakken. Toen hij zijn bek opende, viel de eerste stok in het water. Nu was er plek voor de nieuwe stok. Maar vooral: verwarring. Want nu lag er wéér een stok uitnodigend voor zijn neus in het water. En was dat niet de stok die zijn baasje had gegooid?

Hij moest gaan kiezen. Allebei meenemen zou niet gaan lukken.

In een oogwenk maakte hij zijn keuze. Hij wisselde nog een keer van stok en sprong blijmoedig het water uit. En legde het stuk hout van zijn baasje, voor de voeten van het kind op de grond.

Ik vond het een enorm diplomatieke zet van de hond. Zo jong nog en toch al gevoel voor de verhoudingen: opdrachten van de baas (‘haal de stok’) voer je gewoon uit. En met kinderen is het leuker spelen.