Vreemde ogen

Vreemde ogen dwingen. Bekende ogen dwingen nog veel meer. Zelfs de mogelijke aanwezigheid van bekende ogen dwingt.

Ooit was ik met een vriendin in een bos. We vonden elkaar erg leuk en wisten dat ook. In het bos was er geen reden om het niet aan elkaar te laten merken.

Daarna kwamen we samen in een stad. Die stad werd bevolkt door allerlei mensen die haar kenden als de ex van haar ex. En hij wist nog niet van haar en mij. Ze wilde dat we elkaar zouden loslaten in de stad.

Weken gingen voorbij en ze sprak hem niet. Al die tijd bleef de stad voor ons samen een no-go-area. De wereld kon maar beter niet teveel weten over ons.

Ik vond in haar wereld geen plek voor mezelf. Moest een belangrijk deel van m’n gevoel – en daarmee van mijzelf weggummen in de openbare ruimte. Omdat zij – cru gesteld – haar zaakjes communicatief niet op orde had. Ze liet wel herinneringen achter in mijn huis, die paar keer dat ze daar rondstapte. En behalve dat ook een les: ik ga niet meer meedoen met dat gummen.