Hortusvlinder

Je bent er wel, ik zie je. Zelfs al zit je nu veilig buiten mijn directe zicht. Jij ziet mij niet. Misschien weet je zelfs niet dat ik er ben. Of misschien ben jij het wel die net nog op mijn schouder zat. Dat weet ik dan weer niet. En jij wel.

Als je opvliegt zullen mensen naar je kijken. Ze zullen willen weten hoe je bent. Ze zullen foto’s van je willen maken. Foto’s om trots op te zijn. Zij zullen er trots op zijn, terwijl jij degene bent die er zo mooi op staat. Mensen zullen van je willen genieten. Zo zijn mensen.

Van de meeste mensen zul je geen last hebben. Sterker nog: je bent hier doordat er mensen waren die voor je wilden zorgen. Die grijpgrage kinderhandjes bij je vandaan houden en die elke dag rottend fruit voor je neerleggen. Je bent in goede handen.

De prijs die je betaalt is dat je vrijheid beperkt is. Je zult niet weg willen, maar het ook niet kunnen. Boven jou zal altijd een dak zijn, en aan alle kanten is jouw oerwoud omgeven door glas. Je zult je afvragen waar dat raster goed voor is. En je zult je realiseren dat het antwoord niets verandert aan je leven. Het is er gewoon.